Vijf jaar: een jubileum!

Geschreven op 6 september 2021
Leestijd: 5 minuten

Op deze dag vervulde ik vijf jaar geleden mijn eerste opdracht – waarvan later zou blijken dat ik die nog als anekdote kon gebruiken, als studenten die stage bij me liepen vlak voor hun afstuderen in lichte paniek verkondigden: ‘’…maar, wat als ik het straks (alleen) moet gaan doen…?’’ Het idee dat je niet meer een back-up hebt en je op je eigen benen moet kunnen staan, dat is best angstaanjagend na vier jaar in de schoolbanken zitten. De drempel ligt hoog. Die eerste opdracht, daarmee staat of valt de start van je loopbaan – zo voelt het in elk geval.

Zo keek ik ook op tegen mijn eerste klus, als ik eerlijk ben. Het grappige is dat mijn eerste opdracht eigenlijk opdracht nummer nul was! Ik had al een opdracht staan en toen vroeg een vriendin of ik de dag daarvoor tijd had om een college te tolken. Dat leek me pittig en er waren meerdere factoren die die opdracht nog uitdagender maakten. Wat zij tegen me zei was: ‘’Ik vraag je om te komen tolken, omdat ik op je vertrouw en je het gewoon moet proberen.’’

Ondanks alle interne paniek en onzekerheid heb ik ja gezegd. Ik heb de opdracht met een hoop stresszweet en enkele verontschuldigingen - voor als ik niet aan mijn eigen verwachting voldeed – afgerond. En wat ben ik blij dat ik gelijk die eerste keer niet terugdeinsde voor iets nieuws, iets dat ik zonder een duwtje in de rug niet had gedaan. Ik ben deze vriendin ook dankbaar, dat ze mij deze kans gaf. En dat laatste is wat ik teruggeef aan mijn studenten, als ze onzeker zijn over het moment dat ze aan de bak gaan: je moet ergens beginnen. Als mensen je aansporen om iets te proberen, geven ze jou hun vertrouwen. Wat je dan nog nodig hebt is vertrouwen in jezelf!

Toen ik me bedacht dat ik mijn eerste vijf jaar in het werkveld wilde bekronen met een blog, wilde ik vooral terugdenken aan de waardevolle lessen die ik heb geleerd. Het is namelijk precies zo’n periode geweest waarin ik het gevoel heb al aardig wat ervaring te hebben opgedaan en tegelijkertijd nog steeds denk dat ik pas net in de smiezen begin te krijgen hoe het allemaal werkt. Het lijkt net balanceren op een rand, niet goed wetende waar ik sta. Terwijl ik eigenlijk het sleutelwoord dat ik nodig heb om sterk te staan al weet (en nota bene bij de studenten ook benadrukt heb): vertrouwen.

Ik heb op de eerste plaats leren vertrouwen in mezelf. Dit was een persoonlijk proces, omdat er naast mijn werk privé ook het een en ander gebeurde. Mijn onzekerheid maakte me eerder wankelen dan dat het me vooruit hielp. Dat proces van leren vertrouwen sijpelde door naar het zakelijke deel van mijn leven. Door te vertrouwen op mijn beste kunnen, de voorbereidingen die ik trof en de voorwaarden die ik zelf vervulde om met een goed gevoel een klus te klaren heb ik gemerkt dat ik zoveel meer plezier haalde uit het werk. De rust die ik kreeg door te vertrouwen was op momenten onmisbaar. Op de lange termijn merkte ik dat het al met al op alles in mijn leven een positievere uitwerking had.

Bovendien heeft het durven vertrouwen op mijn collega’s mij zoveel gebracht. Ik heb al eerder geschreven over teamtolken, over samenwerken met anderen en wat het betekent om te weten dat je er niet alleen voor staat. Toch wil ik het benadrukken: het vertrouwen in mezelf is mede gegroeid dankzij de collega’s (en inmiddels vrienden!) die ik om me heen mag hebben. Het gevoel van je eigen stukje mogen bijdragen, waar jij verantwoordelijk voor bent, waar dan je collega weer iets van zichzelf aan toevoegt. Dat daaruit een geslaagde klus kan voortvloeien. En de wetenschap dat je collega ook vertrouwen in jou heeft. Na dit soort opdrachten voel ik me enorm voldaan. Ik vergelijk het wel eens met het spelen van de laatste regels van een muziekstuk in een orkest: op dat moment weet ik dat ik in mijn eentje nooit het hele stuk ten gehore had kunnen brengen. Als het stuk ten einde komt voel ik de trots dat we samen zover zijn gekomen. Het applaus is dan eigenlijk alleen maar bonus.

Wat ik sowieso niet mag vergeten in deze terugblik is het wederzijdse vertrouwen dat ik mag genieten van enkele mensen, met wie ik veelvuldig samenwerk. Net zoals bij die vriendin, die mij m’n eerste opdracht gunde, zijn er anderen geweest die toen – en nog steeds – mij het vertrouwen gaven door de samenwerking met mij aan te gaan. Al is vijf jaar niet zo’n lange tijd, het is lang genoeg om te zien wat voor moois het kan opleveren als je het aandurft om in elkaar te investeren.

Als laatste wil ik misschien nog mijn vertrouwen die ik in mijn intuïtie heb gekregen benoemen. Ik ben altijd iemand geweest die alles wilde leren en weten. Als ik iets niet wist, vervulde me dat met onzekerheid. Ik vond dat ik de kansen die op mijn pad kwamen altijd moest pakken, omdat het vast nooit meer langs zou komen. Denk aan bijvoorbeeld mijn eerste half jaar, die ik volstouwde met nascholingen, omdat ik nog zo veel wilde en moest leren. Na verloop van tijd heb ik leren vertrouwen op mijn intuïtie. Met dat kompas kan ik nu veel beter mijn gevoel peilen; wanneer ik bijvoorbeeld toe ben om iets anders te doen of juist door wil pakken en de vaardigheden die ik heb wil bijschaven. Mijn eigen bevestiging weegt eindelijk zwaarder dan dat van een ander.

Hoe je het ook wendt of keert, het mag in elk geval duidelijk zijn dat ik met een grootse glimlach terugblik op de afgelopen vijf jaar. Ik had het me niet beter kunnen voorstellen dan hoe het vanzelf is gelopen. Wie weet wat de volgende vijf jaar me gaat brengen. Hoe dan ook, ik mag me nu al gelukkig prijzen met al het bovenstaande.